o. dr Piotr Nyk OCD ,,Nadprzyrodzone oświecenia Kunegundy Siwiec w świetle Biblii"

Nadprzyrodzone oświecenia Kunegundy Siwiec

w świetle Biblii

Spojrzenie na rodzaj objawień prywatnych, do jakich zaliczyć możemy wewnętrzne słowa usłyszane na modlitwie przez K. Siwiec w świetle Biblii jest ważne w tym sensie, że Objawienie Boże zawarte w Piśmie Świętym oraz związana z nim Tradycja chrześcijańska stanowią podstawowe kryterium prawdziwości wszelkich objawień prywatnych. Żadne objawienie prywatne nie może stać ponad Słowem Bożym zawartym w Biblii. Winno ono mieć jedynie charakter niejako pomocniczy i potwierdzający objawienie zawarte w Biblii. Na pewno nie może ono być sprzeczne z Pismem Świętym. Św. Jan od Krzyża pouczał nas o tym wyjątkowym charakterze objawienia biblijnego, przypominając, że Bóg w swoim Słowie, Jezusie Chrystusie wypowiedział już wszystko.

Spójrzmy zatem jaki jest stosunek słów wewnętrznych K. Siwiec do objawienia biblijnego. Dla uporządkowania interesujące nas wypowiedzi podzielimy na trzy grupy, z których pierwszą najliczniejszą grupę (ponad 20 wypowiedzi) stanowić będą ogólne tematy biblijne oraz parafrazy słów Pisma Świętego, następnie dosłowne cytaty biblijne (11) oraz wreszcie postacie i nazwy biblijne (9). 

1.   Tematy biblijne i parafrazy zdań biblijnych w nadprzyrodzonych oświeceniach Kunegundy Siwiec (na podstawie „Miejsce mojego odpoczynku i miłosierdzia”, Kraków 1995)

1. Wiodącym i kluczowym tematem powtarzającym się bodaj najczęściej w wewnętrznych słowach Kunegundy Siwiec jest motyw „odpoczynku Boga w sercu autorki”, który ujmowany jest też jako „miejsce miłosierdzia Boga”. Słusznie też wyrażenie „miejsce mojego odpoczynku i miłosierdzia” znalazło się w tytule książki zawierającej wewnętrzne słowa Pana Jezusa oraz świętych usłyszane przez K. Siwiec podczas modlitwy.

Tematowi „odpoczynku Boga w sercu”[1] rozumianemu jako szczególne miejsce doświadczania miłosierdzia Bożego oraz przekazywania tego miłosierdzia innym warto przyjrzeć się nieco bliżej, gdyż możemy w nim odnaleźć bogate podłoże biblijne. Rozpatrując ten motyw jako motyw biblijny bierzemy pod uwagę także te wypowiedzi Pana Jezusa na temat „miejsca odpoczynku i miłosierdzia”, które odnoszą się do kaplicy św. Teresy w Stryszawie-Siwcówce[2].

Kiedy wertujemy po kartach Biblii w poszukiwaniu wyrażenia „miejsce odpoczynku”, aby niejako upewnić się, co do duchowej intuicji usłyszanej przez K. Siwiec od Pana Jezusa, okazuje się, że w Biblii hebrajskiej istnieje słowo odpowiadające temu wyrażeniu. Hebrajski rzeczownik rodzaju żeńskiego menuha, o który tutaj chodzi, należy do grupy rzeczowników hebrajskich utworzonych od czasowników za pomocą przedrostka m-, które używane są w j. hebrajskim m.in. dla oznaczenia miejsca czynności wyrażonej w czasowniku.[3] Rzeczownik menuha pochodzi od czasownika noah – „osiedlać się”, „odpoczywać”.[4]  Jednym z możliwych sposobów jego tłumaczenia będzie zatem interesujące nas określenie „miejsce odpoczynku”, lub „miejsce osiedlenia się”.

Hebrajski rzeczownik menuha – „miejsce odpoczynku” prowadzi nas na interesujący trop. Stary Testament określa nim najczęściej miejsce kultu, a więc świątynię na górze Syjon w Jerozolimie. Jest to miejsce szczególne, na którym Bóg nie tylko odpoczywa, a więc zamieszkuje, lecz także jest to miejsce które on wybiera. O takim wybraniu miejsca na odpoczynek Boga mówi jedna z tradycji Pięcioksięgu, mianowicie tradycja deuteronomistyczna zawarta w Księdze Powtórzonego Prawa i sięgająca prawdopodobnie VII wieku przed Chr. (por. Pwt 12,5.9.11; 23,17). Zatem „miejsce odpoczynku” - menuha związane było za czasów reformy króla Jozjasza w VII w. przed Chr. z postulatem wybrania przez Boga wyłącznie jednego miejsca kultu.[5]

W Księdze Kronik menuha określa miejsce odpoczynku dla Arki Przymierza i występuje tam w połączeniu z rzeczownikiem „dom” (beth). Król Dawid pragnął bowiem wybudować beth hamenuha – „dom odpoczynku” dla Arki Przymierza Pańskiego (por. 2 Krn 28,2).

Najbardziej interesujące w poszukiwaniach biblijnego tła wyrażenia „miejsce odpoczynku i miłosierdzia” usłyszanego przez K. Siwiec w jej nadprzyrodzonych oświeceniach jest kontekst użycia rzeczownika menuha w Psalmach oraz w Księdze Syracha. Autorzy natchnieni wyraźnie łączą w nich ideę wybrania i zamieszkiwania Boga w świątyni Jerozolimskiej z motywem „miejsca odpoczynku” oraz „miejsca udzielania miłosierdzia”. W Ps 132,13-14 czytamy: „Pan bowiem wybrał Syjon,/ tej siedziby zapragnął dla siebie: «To jest miejsce mego odpoczynku na wieki,/ tu będę mieszkał, bo tego pragnąłem dla siebie»”.[6]  Autor Księgi Syracha w następujący sposób łączy motyw miłosierdzia z Jeruzalem, miejscem odpoczynku: „Zlituj się (miej miłosierdzie) nad Twoim świętym miastem,/ nad Jeruzalem, miejscem Twego odpoczynku!” (Syr 36,12).

Również w Nowym Testamencie znajdujemy nawiązanie do tradycji starotestamentalnej związanej z motywem „miejsca odpoczynku Boga”. W mowie św. Szczepana, który oskarżony został przez Sanhedryn właśnie oto, że „nie przestaje mówić przeciw temu świętemu miejscu”, czyli świątyni, która wraz z ofiarą Chrystusa utraciła swoje znaczenie, spotykamy greckie wyrażenie „miejsce mego odpoczynku” (topos tes katapaúseos mu) znajdujące się w cytowanym fragmencie z Iz 66,1. 

Podsumowując należy stwierdzić, że spotykane w mowach wewnętrznych K. Siwiec sformułowania „miejsce miłosierdzia” oraz „miejsce odpoczynku” mają głębokie podłoże biblijne. Rzeczownik hebrajski menuha, który tłumaczy się jako „miejsce odpoczynku” i który określa świątynię Jerozolimską wraz z jej miejscem najświętszym czyli z miejscem odpoczynku Arki Przymierza jest ważnym pojęciem teologicznym Starego Testamentu. Wchodząc w głębsze rozumienie zastosowania powyższych określeń w mowach wewnętrznych słyszanych przez K. Siwiec moglibyśmy tylko na koniec zgodnie z myślą proroka Izajasza przenieść akcent na wnętrze człowieka, czyli tabernakulum serca ludzkiego, w którym Bóg pragnie przybywać i tam udzielać miłosierdzia. Wyrażenie „miejsce miłosierdzia i odpoczynku” w mowach wewnętrznych K. Siwiec stosuje się bowiem przeważnie do „serca” autorki (czasem mowa jest o duszy) jako miejsca udzielania się Boga oraz do tabernakulum kaplicy św. Teresy w Stryszawie jako wzoru wszystkich innych kościołów, w których znajduje się tabernakulum – wyjątkowe „miejsce miłosierdzia”.

2. Jednym z ważnych tematów często pojawiających się w nadprzyrodzonych oświeceniach K. Siwiec jest temat ekspiacyjnego cierpienia za innych ludzi. Motyw ten należy do kluczowych tematów biblijnego objawienia. W Starym Testamencie pojawia się on rzadko, lecz za to w bardzo ważnych przepowiedniach proroka Deuteroizajasza, w tzw. pieśniach o cierpiącym Słudze Jahwe, które tradycja żydowska oraz chrześcijańska od początku uznawała z proroctwa mesjańskie. Idea odkupieńczej ofiary oraz cierpienia za innych ludzi najbardziej widoczna jest w czwartej pieśni o Słudze Jahwe w Iz 53,5.8.10. Idea podejmowania ekspiacyjnych ofiar, modlitw i cierpienia za innych ludzi, wyrażona u proroka Izajasza w sformułowaniach typu „za nasze winy”, „za nasze grzechy”, „za grzechy mego ludu”, „wydać życie na ofiarę za grzechy” szeroko podjęta jest przez Nowy Testament. Przykład Pana Jezusa, który jak dobry pasterz świadomie oddał życie stanowi jedną z ważniejszych myśli teologicznych Nowego Testamentu. Pan Jezus w Ewangeliach poucza wierzących, że również oni będą mieli udział w Jego odkupieńczej i ekspiacyjnej misji wobec świata, jeśli tylko, tak jak K. Siwiec będą gotowi do ochotnego przyjęcia wszelkich cierpień, niewygód życia lub przeciwności. Pan Jezus zachęca nas do tego w słowach ostatniej wieczerzy: „To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę”(Łk 22,19) lub w apologetycznej mowie o dobrym pasterzu: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,13).      

3. W jednej z wypowiedzi Pana Jezusa znajduje się zdanie: „Każda dusza jest moim tchnieniem” (str. 61). Wypowiedź ta zgadza się z antropologią biblijną według której j. hebrajski żywą osobę lub (w czasach późniejszych) duszę określał mianem nefesz – dosł. gardło. Gardło bowiem człowieka było tym organem, dzięki któremu człowiek wydawał swój oddech i swoje tchnienie, oraz dzięki któremu określano go jako istotę żyjącą w odróżnieniu od umarłej. Ta starożytna antropologia biblijna uwidacznia się w jahwistycznym opowiadaniu o stworzeniu człowieka w Rdz 2,7, w którym powiedziano: „Wtedy Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia (niszmat hajim), wskutek czego stał się człowiek istotą żywą (nefesz hajja)”. Tchnienie lub oddychanie, które stanowi o życiu człowieka, według autorów biblijnych zostało dane człowiekowi przez Boga, dzięki czemu można powiedzieć, że każdy człowiek lub każda dusza jest „tchnieniem Boga”.      

4. Słowa Matki Bożej skierowane do autorki mów wewnętrznych (locutio interna) będące parafrazą zdania wypowiedzianego przez Maryję na weselu w Kanie Galilejskiej „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2,5) powtarzają się kilkakrotnie w spisanych przez Ks. Bartkowskiego nadprzyrodzonych oświeceniach k. Siwiec (por. str. 26, 122, 134).

5. Słowa Pana Jezusa ze str. 53: „W duszach prostych a pokornych znajduję upodobanie” wydają się być daleką parafrazą słów Pana Jezusa z Mt 11,25 (por. Łk 10,21): „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom”.

6. Podobnie daleką parafrazą lub tłem dla zdania ze str. 54: „Nie należy przejmować się przeszłością ani przyszłością, bo to tworzy niepokój” lub dla podobnego zdania ze str. 96: „Nie myśl ani o przeszłości, ani o przyszłości i nie trać czasu na myślenie o przeszłości czy przyszłości, bo to czyni zamęt i może się stać przeszkodą w postępowaniu naprzód” wydaje się być Jezusowy logion z Mt 6,34: „Nie troszczcie się więc zbytnio o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie troszczyć się będzie. Dosyć ma dzień swojej biedy”.

7. Za poleceniem Pana Jezusa ze str. 54: „Obierz sobie Matkę moją Najmilszą jakby rodzoną i we wszystkim do Niej się zwracaj” zapewne stoją słowa testamentu Pana Jezusa z krzyża z J 19,27: „Oto matka twoja”.

8. Bardzo często w nadprzyrodzonych oświeceniach K. Siwiec spotykamy biblijny motyw oblubieńczej miłości z Pieśni nad Pieśniami.[7]

9. W jednej z mów Pana Jezusa (str. 57) pojawia się biblijny motyw „winnicy” i polecenie Pana Jezusa: „Dziecko moje, pracuj w winnicy mojej”, które przypomina następujące słowa Pana Jezusa z przypowieści o dwóch synach z Mt 21,28: „Dziecko, idź dzisiaj i pracuj w winnicy”.

10. Podobnie motyw dziecięcej ufności i małej drożyny dziecięctwa duchowego inspirowany nauką św. Teresy z Lisieux ma swoje korzenie ewangeliczne. Pan Jezus kilkakrotnie w Ewangeliach zwracał uwagę swoim uczniom, że muszą stać się jak dzieci, aby mogli wejść do Królestwa Bożego (Mt 18,3). Często przyjmował dzieci i błogosławił je stawiając je jako przykład postawy pokory i ufności w słowach: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże” (Mk 10,14).

11. Często spotykane zdanie „Jestem Bogiem pokoju” (str. 100, 127) możemy uznać za parafrazę zdania z 1 Kor 14,33: „Bóg bowiem nie jest Bogiem zamieszania, lecz pokoju”.

12. Zdanie „Ani jeleń źródeł (…) tak nie pragnie, jak ja pragnę udzielać miłości” ze str. 109 każe nam myśleć o biblijnym porównaniu z Ps 42,2. Użycie tego porównania w mowie wewnętrznej Pana Jezusa, skierowanej do K. Siwiec każe nam myśleć o znanym w ówczesnej Polsce (jest to rok 1946) przekładzie Biblii Ks. J. Wujka. Zarówno w j. hebrajskim jak też we wspomnianym tłumaczeniu na j. polski Ps 42 rozpoczyna się od porównania „Jak jeleń pragnie źródeł wód,/ tak dusza moja Boga pragnie” (J. Wujek). Wspomnianą mowę wewnętrzną możemy zatem uznać, przy założeniu że pewien udział w jej tworzeniu miała pamięć i wyobraźnia K. Siwiec, która z pewnością słyszała kiedyś Ps 42 w tłumaczeniu Ks. Wujka, za rodzaj tzw. sukcesywnych słów nadprzyrodzonych. Św. Jan od Krzyża rozróżniając trzy rodzaje słów nadprzyrodzonych (por. D II, 28-29) słowa sukcesywne (obok słów formalnych i substancjalnych) uznaje za rodzaj nadprzyrodzonych oświeceń, które formułuje sam umysł ludzki oświecony Duchem Świętym na modlitwie. Świadectwem tego delikatnego rozróżnienia w mowach wewnętrznych K. Siwiec może być fakt, że autorka kilkakrotnie słyszy również upomnienie Pana Jezusa, aby na modlitwie była spokojna i aby nie wyprzedzała w swoich myślach, tego co On sam, Jezus chce jej oznajmić.  

13. Zdanie Pana Jezusa zachęcające K. Siwiec do miłości nieprzyjaciół oraz do modlitwy za nich ze str. 128 jest echem polecenia Pana Jezusa z Mt 5,44 (Łk 6,27): „Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują”.

14. W zdaniu z mowy Pana Jezusa ze str. 135: „Z miłości dla ciebie stałem się małą dzieciną, ukryłem swą potęgę, majestat i moc” możemy widzieć echo prawdy o uniżeniu się Pana Jezusa  tzw. Kenozy z Flp 2,5nn.

15. Kilkakrotnie (por. np. str. 136) spotykamy wyrażoną biblijną ideę niemożności bezpośredniego widzenia Boga. Skutkiem takiego widzenia zgodnie z myślą Starego Testamentu byłaby śmierć człowieka (por. np. Wj 3,6; Iz 6,5).

16. Biblijna prawda o podobieństwie człowieka do Boga wyrażona jest na str. 137 jako motyw znoszenia przeciwności od innych ludzi oraz praktykowania czynnej miłości bliźniego. W mowie Pana Jezusa K. Siwiec słyszy: „Pomnij, że w bliźnich jest moje podobieństwo, a łatwiej ci będzie znieść przeciwności od nich”. Prawda o podobieństwie człowieka do Boga jest oczywiście reminiscencją kapłańskiego opowiadania o stworzeniu człowieka z Rdz 1,27, gdzie zostało powiedziane, że „Bóg stworzył człowieka na swój obraz, na podobieństwo Boże go stworzył”. Ze słów użytych po hebrajsku, pierwsze (obraz –tselem,î) wskazuje na wizerunek, przedstawienie, takie jak rzeźba, a drugie (podobieństwo – demut ) na rzecz podobną z wyglądu, ale nie taką samą.[8]

17. Na str. 137 natrafiamy również na zdanie wypowiedziane do K. Siwiec przez Pana Jezusa: „Choćby świat zapełniony był księgami o miłości (chodzi o miłość Jezusa), nie opisałby tej miłości”. Wyrażona tu prawda o nieskończonej miłości Pana Jezusa do rodzaju ludzkiego została uformowana prawdopodobnie w oparciu o znane porównanie z J 21,25, w którym w podobny sposób ujęto miłość Pana Jezusa wyrażoną w Jego czynach. Oto ono: „Jest ponadto wiele innych rzeczy, których Jezus dokonał, a które, gdyby je szczegółowo opisać, to sądzę, że cały świat nie pomieściłby ksiąg, które by trzeba napisać”.

18. Zachęta Pan Jezusa do tego, aby K. Siwiec nie zajmowała się rzeczami niepotrzebnymi i aby potrafiła zachować spokój serca pośród przeróżnych zajęć rozpoczyna się od następującego zdania: „Zawiodę cię na puszczę i mówić będę o tajemnicach miłości mojej” (str. 140). W powyższym zdaniu możemy dopatrywać się parafrazy czy reminiscencji biblijnej wypowiedzi proroka Ozeasza wypowiedzianej, podobnie jak to ma miejsce w książce „Miejsce mojego miłosierdzia i odpoczynku”, w kontekście przywołania obrazu oblubieńczej miłości Boga do swego narodu. Oto ona: „Dlatego chcę ją przynęcić, na pustynię ją wyprowadzić i mówić do jej serca” (Oz 2,16).

19. Pan Jezus pouczając K. Siwiec o całkowitym zjednoczeniu woli, do którego powinna ona dążyć posługuje się następującymi słowami: „Spełniać będziesz wolę moją, a Ja twoją spełniać będę” (str. 143). Zdanie to idzie po linii rozumowania przedstawionej w J 15,7: „Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni”.

20. Następujące zdanie na temat sądu oraz ostatecznego przyjścia Chrystusa ze str. 143: „Gdy przyjdę sądzić, przyjdę w powietrzu z krzyżem” wydaje się być reminiscencją przekazanej przez św. Mateusza w Mt 24,30 tradycji o scenariuszu wydarzeń ostatecznych. We wspomnianym ewangelii mowa jest bowiem o znaku Syna Człowieczego: „Wówczas ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego, i wtedy będą narzekać wszystkie narody ziemi; i ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach niebieskich z wielką mocą i chwałą”.

21. Zdanie „Bom Bogiem miłości i prawdy” ze str. 54 wyraża biblijną prawdę o dwóch Bożych przymiotach, które już Stary Testament pojmował jako nierozdzielnie ze sobą związane. Świadczy o tym hebrajskie wyrażenie hendiadyczne haesaed we emeth, które na język polski tłumaczymy zwykle jako „łaska i wierność”. Obydwa rzeczowniki hebrajskie określające dwa przymioty Boga „łaskawość” i „wierność” występują przeważnie razem, przez co uwydatniają, że w Panu Bogu nie ma rozdźwięku pomiędzy łaskawością i wiernością, lecz że Bóg zawsze dochowuje wierności w okazywaniu łaski wobec człowieka. Rzeczownik haesaed posiada w sobie ogromną gamę znaczeń i może być przetłumaczony przez „łaskawość”, „miłosierdzie” oraz „wierną miłość”. Drugi rzeczownik emeth, z którym etymologicznie spokrewnione jest znane nam z liturgii „amen” z czasem otrzymał również znaczenie „prawdy”. Stąd zdanie „Jestem Bogiem miłości i prawdy” dla badaczy Pisma Świętego posiada wspomniane powyżej głębokie tło biblijne. Z powyższym zdaniem spokrewnione jest zapewne, jeśli chodzi o głębię znaczeń biblijnych, następujące zdanie z Prologu do Ewangelii św. Jana: „Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa (J 1,17).

22. Zdanie „Ja dałem pokój, jakiego świat dać nie może” (str. 165) jest niedaleką parafrazą ewangelicznego zdania Pana Jezusa „Pokój zostawiam wam, pokój mój wam daję, nie tak jak daje świat, ja wam daję” (J 14,27).

23. W mowie Pana Jezusa o radosnym przyjmowaniu krzyży, czyli przeciwności życiowych można widzieć dalekie echo jezusowej zachęty z Mt 16,24: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje”, lub inne ewangeliczne słowa Pana: „Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem” (Łk 14,27).

     

2.   Bezpośrednie cytaty biblijne w nadprzyrodzonych oświeceniach Kunegundy Siwiec

1. Zdane z Łk 7,47 zastosowane przez Pana Jezusa do jawnogrzesznicy: „Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała” zastosowane jest do Kunegundy Siwiec w mowie Pana Jezusa w słowach: „Wieleś umiłowała i wiele ci się odpuszcza”.

2. Cytat z Mt 22,14: „Wielu wezwanych, a mało wybranych” znajduje się na str. 30.

3. Zdanie „Błogosławieni, którzy słuchają słowa Bożego i strzegą go” jest cytatem z Łk 11,28, który znajduje się na str. 83.

4. Słowa z prologu do Ewangelii św. Jana (J 1,14): „A słowo ciałem się stało” spotykamy kilkakrotnie (por. str. 83, 127, 138)

5. „Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie” (J 14,11) występuje na str. 85, 119.

6. „Ojciec jest we Mnie, a ja w Nim” (J 10,38) spotykamy na str. 141.

6. „Błogosławieni pokój czyniący” (Mt 5,9) spotykamy na str. 85.

7. Zdanie „Ja jestem prawdą” (J 14,6) występuje na str. 85.

8. Cytat „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię” (Łk 12,49) spotykamy na str. 110.

9. Zdanie Pana Jezusa z Mt 28,18: „Dana mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi” znajduje się wprawdzie w ustach Matki Bożej na str. 114 i może przez to wydawać się pewną przesadą, jednak z kontekstu wszystkich mów wewnętrznych możemy być pewni, że wyraża ono tylko pośrednictwo Maryi i jej uprzywilejowaną pozycję wśród świętych.

10. Na str. 151 w zdaniach Pan Jezusa zachęcających do dziękczynienia i uwielbienia znajdują się początkowe słowa Pieśni Maryi „Wielbi dusza moja Pana” z Łk 1,46.

11. Na str. 157 znajduje się głęboki duchowy komentarz do słowa „Pragnę” wypowiedzianego przez Pana Jezusa na krzyżu, a znajdującego się w ewangelii św. Jana (19,28).

3.   Wspomnienie postaci i miejsc biblijnych

1. Pan Jezus – do niego należy większość słów wewnętrznych.
2. Bóg Ojciec – Jego słowa przytoczone są na str. 141.
3. Matka Boża – co do ilości słów stoi ona na drugim miejscu po Panu Jezusie.
4. Św. Józef – jego słowa przytoczone są na str. 85, 93, 118, 120, 161.
5. Trzej królowie wzmiankowani są na kilka razy (por. str. 90) w nawiązaniu do mędrców ze Wschodu z Mt 2,1.16.
6. Św. Paweł – jego mowa do K. Siwiec podana jest na str. 114, 144.
7. Anioł – jego słowa znajdujemy na str. 129.
8. Ogrójec na str. 92 w nawiązaniu do ogrodu oliwnego z Ewangelii.
9. Nazaret wspomniany jest na str. 165 jako przenośnia zamieszkiwania Pana Jezusa wraz z Matką Bożą w sercu adresatki jak w rodzinnym domu.

4.   Podsumowanie

Nadprzyrodzone oświecenia K. Siwiec są świadectwem głębokiego zakorzenienia ich adresatki w przesłaniu biblijnym. Napotykamy w nich wielką liczbę tematów oraz motywów biblijnych, które w niniejszym opracowaniu przedstawiają tylko ich niesystematyczny wybór w liczbie 23. W wewnętrznych słowach K. Siwiec spisanych przez Ks. Bartkowskiego możemy odnaleźć również wiele bezpośrednich cytatów z Pisma Świętego (11). O biblijnym zakorzenieniu omawianych nadprzyrodzonych oświeceń świadczą również odniesienia do postaci oraz miejsc biblijnych (9).

Mowy wewnętrzne słyszane przez K. Siwiec wykazują najwięcej odniesień do treści zawartych w Nowym Testamencie (w niniejszym opracowaniu w liczbie 28). Wśród nich dominują odniesienia do ewangelii synoptycznych (17) oraz do ewangelii św. Jana (11). Kilka razy mogliśmy stwierdzić wpływ myśli apostoła narodów św. Pawła (2). Pośród głębokich przemyśleń, odwołanie do treści ewangelii św. Jana, zwanej w teologii duchowości najbardziej mistyczną ewangelią zajmuje najpoczytniejsze miejsce spośród czterech ewangelii.

Nadprzyrodzone oświecenia K. Siwiec odnoszą się również bardzo często do antropologii oraz idei starotestamentalnych. Wśród nich możemy znaleźć odniesienia zarówno do Pięcioksięgu jak również do Ksiąg prorockich.

Podsumowując trzeba stwierdzić, że treść mów wewnętrznych K. Siwiec zgodna jest z przysłaniem biblijnym. Bardzo często podejmowane są w nich tematy oraz motywy biblijne, natomiast cytaty biblijne otrzymują pogłębioną duchową interpretację. Nadprzyrodzone oświecenia K. Siwiec, opublikowane w książce „Miejsce mojego miłosierdzia i odpoczynku” warto czytać, zarażać się ich treściami oraz próbować wprowadzać je życie.

---

[1] Por. Miejsce mego miłosierdzia i odpoczynku. Nadprzyrodzone oświecenia Kunegundy Siwiec ze Stryszawy zanotowane przez ks. Bronisława Bartkowskiego, Kraków 1995 (oznaczane dalej skrótem MMMiO), str. 28, 32, 35, 36, 37, 40, 51, 155 itd.

[2] Por. Tamże np. str. 30.  

[3] Por. R. Meyer, Hebräische Grammatik, Berlin 1992, str. 153.

[4] Czasownik noah znany jest nam choćby z imienia starotestamentalnego patriarchy Noego (hebr. Noah). Zawarty jest on też w imieniu ojca Samsona Manoacha. Obydwa imiona wyrażają ideę odpoczynku, jaki Bóg znajduje w tych mężach wyróżniających się spośród im współczesnych ludzi wielką świętością. 

[5] Por. E. Zenger, Einleitung in das Alte Testament, Stuttgart 1995, str. 132.

[6] Por. także Ps 95,11, w którym słowami „nie wejdą do mego odpoczynku” Bóg określa tych spośród narodu wybranego, którzy podczas wędrówki przez pustynię wątpili w Boże prowadzenie. 

[7] Por. np. str. 31, 35, 57, 140, 143 z książki „Miejsce mojego miłosierdzia i odpoczynku”.

[8] Por. M. Wojciechowski, Pochodzenie świata, człowieka, zła. Odpowiedź Biblii, Częstochowa 2005, str. 31.